Kriz anlarında soğuk kanlı olmanın bir avantaj olduğunu ve bunun için de duygusal tepkileri erteleme yeteneği gerektiğini ilkokuldan beri biliyordum; ama bunu bana öğreten ve öğütleyen kişiler bu yeteneğe sahip olmadığı için gerçek hayatta karşılığı olmayan bir teori olduğunu sanıyordum. Öyle değilmiş meğerse, gerçekten profesyonel olabilmek için bu duygu patlamalarını doğru zamanlara öteleyebilmek gerekiyormuş.
Bundan yaklaşık bir ay kadar önce rakiplerimizi eleyip bir işi almayı başardığımızda hepimiz çok sevinmiş, günlerce kutlama yapmıştık. Hocamız ise bu sevincimize katılmamış, bunu da "mesele işi almak değil başarmak. Ben üç ay sonra bu işin sonuçlarını aldığımda sevineceğim ve sizi tebrik edeceğim." demişti.
Takdirini esirgeyen bir insan olmadığını, hatta rakibi sayılabilecek kişilerin başarılarını ilk kutlayanlardan olduğunu bildiğim için bunun altında başka bir mana arayacak değildim. Yine de dürüst olmak gerekirse bunu "gevşemeyelim" diye uyguladığı bir taktik sanmıştım.
Aradan bir süreç geçti, o bize kestiği karikatürlerle tavrını anlatmak için elinden geleni yaptı (ekip adına konuşmaktansa kendi adıma konuşmam daha yerinde olur sanırım burada) ben de anlamamak için elimden geleni yapmışım. Bugün ne demek istediğini gerçekten anladım, üniversite sınavını kazanınca "Oleeey şahane bir avukat / öğretmen / mühendis oldum" diye sevinmek gibi bir durum bu. Halbuki önce o okulu güzelce bitirmek lazım, sonra iş bulmak lazım, sonra çaylaklık dönemini atlatmak lazım, ancak başkası tarafından "iyi" olarak adlandırılınca o sevinci yaşamak lazım.
Sadece kutlamayı değil, siniri de doğru zamana ertelemek gerekiyor. Bir hata olduğunda hatanın sorumlusuna patlamadan önce yapılması gereken acil bir şey var: O hatayı düzeltmek veya düzeltilemeyecek bir hata ise de zararı karşılamak.
Hamiş: Profesyonellik duygusuzluk demek değilmiş, sadece o duyguları doğru zamanlara erteleyebilmekmiş. Duygu sellerine kendini kaptırıp, yapılması gerekenleri atlamamakmış.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder